Bogusław Leszek Bakuła, ur. 25 III 1954 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydz. Filologiczny (1977), w 1989 doktorat, w 1995 habilitacja, od 2009 prof. zw. 1980-1981 mechanik w MPK w Słupsku, następnie nauczyciel w SP nr 44 w Poznaniu, dziennikarz w Ośrodku TV i Polskiego Radia w Poznaniu; od 1981 pracownik naukowo-dydaktyczny na UAM. 1976-1980 okresowo kolporter wydawnictw niezależnych, m.in. „Biuletynu Informacyjnego” KOR/KSS KOR, „Pulsu”, „Zapisu”, ulotek.
Od XI 1981 w „S”, członek KZ na UAM.
Po 13 XII 1981 uczestnik akcji ulotkowej na UAM w związku z wprowadzeniem stanu wojennego. W I 1982 współzałożyciel, następnie redaktor, przepisywacz, drukarz podziemnego pisma „Obserwator Wielkopolski”, organizator działalności wydawniczej, dostaw sprzętu, materiałów poligraficznych, lokali, autor (ps. Adam Wildecki, Wildecki, Przemysław Poznański, Jerzy Wipman, AW, Mól, redaktor dyżurny); kolporter pism podziemnych, m.in. „Tygodnika Mazowsze”, „Głosu”, „Biuletynu Dolnośląskiego”, „Okna”, „Veta”, „Solidarnych”, „Biuletynu Wojennego”, „Obserwatora Wielkopolskiego”, kaset audio, kalendarzy, wydawnictw emigracyjnych; książek NOWej, Kręgu, Myśli, Pomostu, Oficyny Literackiej; autor, redaktor i spiker Radia „S” w Poznaniu (1982). VI-VII 1987 we Francji na stażu dot. technik drukarskich i obsługi sprzętu poligraficznego, następnie drukarz poznańskiego podziemnego pisma literackiego „Bez Debitu”. W V 1988 zaangażowany w pomoc dla strajkujących studentów na UAM. Od końca l. 80. współpracownik paryskich pism „Kultura” i „Kontakt” oraz londyńskiego „Orła Białego”.
Od 1989 członek KZ „S” na UAM. W 2003 dr h.c. Kijowskiego Uniwersytetu Slawistycznego. 2005-2008 rektor Wyższej Szkoły Zawodowej Kadry dla Europy. Od 2005 redaktor naczelny czasopisma „Porównania”, poświęconego komparatystyce literackiej i studiom interdyscyplinarnym. W 2007 współzałożyciel Polsko-Czeskiego Towarzystwa Naukowego.
Autor, współautor lub redaktor opracowań naukowych poświęconych polskiej, ukraińskiej, rosyjskiej, czeskiej literaturze XX w. oraz licznych artykułów publikowanych w czasopismach naukowych krajowych i zagranicznych, m.in. ”Człowiek jako dzieło sztuki” (1994), ”Skrzydło Dedala. Szkice, rozmowy o kulturze i poezji ukraińskiej lat 50.-90. XX wieku” (1999), ”Historia i komparatystyka. Szkice o kulturze i literaturze Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku” (2000), ”Antylatarnik oraz inne szkice literackie i publicystyczne” (2001); redaktor m.in. ”Porównanie jako dowód. Polsko-ukraińskie relacje kulturalne, literackie, historyczne 1890-1999” (2001), ”Drogi do wolności w kulturze Europy Środkowej i Wschodniej 1956-2006” (2007), ”Radio Solidarność. Podziemne rozgłośnie oraz audycje radiowe i telewizyjne w Polsce 1981-1990” (2008), ”Teorjia literatury w Polszczi. Antołohija tekstiw” (Kijów 2008), ”Die parallele polnische Literatur 1976-1989. Brennpunkte Kommunismus, Geschichte Und Identität. Forschungstelle Osteuropa” (Bremen 2011).

Abstrakt: REALIZM SOCJALISTYCZNY W POLSKIEJ LITERATURZE PO ROKU 1949.
Artykuł ukazuje losy kultury polskiej w latach 1949-1956 poddanej naciskowi
stalinizmu i socrealizmu. Przedstawiono najważniejszych twórców i najważniejsze
utwory tego czasu. W polskiej krytyce literackiej okres ten jest nazywany czasem hańby
domowej. W okresie socrealizmu grupa twórców różnych dziedzin milczała, nie włączając
się do oficjalnego nurtu. Rok 1956 był momentem zwrotnym, ponieważ państwo przestało
narzucać estetykę realizmu socjalistycznego. Autor przekazuje też informacje o metodach
lansowania idei socjalizmu w ówczesnej kulturze masowej. Pisze o drobnomieszczańskim
modelu socrealizmu, który powstał w latach 70.-80. XX wieku w komunistycznych mass-
mediach. Model ten, utrwalony w telewizyjnych serialach i popularnej literaturze nadal
posiada w Polsce określoną grupę zwolenników.
Słowa kluczowe: realizm socjalistyczny, literatura tendencyjna, schematyczna literatura,
powieść produkcyjna, poezja apologetyczna, folklor socjalistyczny propaganda, stalinizm