Prof. Jan Pakulski

Search titles | ANU Press

Profesor Jan Pakulski studiował w Polsce (UW) i Australii (ANU). Mieszka w Australii od 1975 roku. Studia doktorskie na Australian National University w Australii ukończył w 1980 roku. Od 1979 roku pracuje naukowo na Uniwersytecie Tasmańskim w Hobart, gdzie piastuje obecnie stanowisko Professor Emeritus. Jest także członkiem Academy of the Social Sciences in Australia (ASSA), afiliatem w Stanford Centre for Poverty and Inequality (SCPI), a obecnie wykłada w Collegium Civitas. Jest także dyrektorem Fundacji Polcul i (współ)autorem 12 książek oraz ponad 140 innych publikacji naukowych na temat ruchów społecznych, zmian społecznych i związanych z nimi wyzwaniami dla polityki społecznej i elit rządzących. Jego ostatnie książki:
Pakulski, Jan and Bruce Tranter (2015) Leadership Failures in Australian Politics. NY: Palgrave/Macmillan.
Pakulski, Jan (editor and co-author) (2016) The Visegrad Countries in Crisis, Warsaw: Collegium Civitas.
Pakulski, Jan (2018) section editor and co-author, ‘Theories of Political Elites,’ in Heinrich Best and John Higley (eds) Palgrave Handbook of Elites. London and New York: Palgrave Macmillan.

Populizm z perspektywy elit politycznych
Fala populizmu w Europie i Ameryce Północnej jest jednym z głównych tematów komentarzy i analiz politycznych. Prawie wszystkie te analizy definiują populizm jako specyficzny – antyelitarny i demagogiczny – styl retoryki i działania politycznych liderów i grup przywódczych (elit władzy), ale jednocześnie wyjaśniają populistyczne „wzloty” poprzez odniesienia do zmian w strukturze społecznej, dominujących wartości, głównych politycznych instytucji. Co więcej, sugerują „oddolne” wyjaśnienia tych wzlotów, które nie uwzględniają „odgórnych” mechanizmów politycznych: „przywódczych próżni” oraz podziałów w elitach władzy. Populistyczni liderzy wyłaniają się z takich właśnie osłabionych i podzielonych grup przywódczych. Przekształcają wybory w plebiscyty przywódczej popularności i „aukcje obietnic”, podważają rządy prawa i niezawisłość sadownictwa oraz przejmują pod swoja kontrole aparat administracyjny państwa razem z podległymi mu mediami masowego przekazu i przedsiębiorstwami gospodarczymi. Prowadzi to do „politycznej regresji”, „zmierzchu demokracji” i osłabienia skuteczności rządzenia.