Absolwent Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego oraz jego pracownik naukowy w latach 1992-2005. W roku akademickim 1997/1998 otrzymał fellowship w King’s College w Londynie. Wykładał jako profesor wizytujący na University of Wisconsin w Madison (2001/2002) oraz na Johannes-Gutenberg-Universität w Moguncji (2009). W latach 2005-2010 był pracownikiem naukowym Niemieckiego Instytutu Historycznego w Warszawie. Od 2008 do 2014 r. współpracował z Muzeum Historii Żydów Polskich jako członek grupy eksperckiej przygotowującej wystawę stałą. W latach 2010-2013 szef grupy eksperckiej przygotowującej wystawę stałą w Muzeum Historii Polski. Od 2011 r. jest profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, a od 2014 r. pracuje jako zastępca dyrektora, a od września 2018 jako dyrektor Centrum Badań Historycznych PAN w Berlinie.
Polacy w Europie – przełom w postrzeganiu miejsca Polski w Europie w XIX wieku. Refleksje z prac nad polsko-niemiecką serią podręcznika do nauczania historii „Europa – nasza historia”
Trzeci rozbiór polsko-litewskiej Rzeczypospolitej w 1795 roku zapoczątkował okres zaborów, w którym przez 123 lata samodzielna państwowość polska przestała istnieć. Jednak w XIX stuleciu doszło do ukształtowania się nowoczesnej świadomości narodowej Polaków, która stała się podstawą ich dążeń niepodległościowych uwieńczonych sukcesem dopiero w 1918 roku. W XIX wieku pojawiły się również nowe koncepcje polskiej państwowości, a także miejsca odrodzonej Polski w nowo definiowanej Europie. Czym różniła się grupowa tożsamość mieszkańców dawnej (przedrozbiorowej) Rzeczypospolitej od tożsamości nowoczesnych Polaków? Czy istniała wspólnota interesów pozbawionych własnego państwa Polaków oraz Niemców dążących do zjednoczenia Niemiec? W jaki sposób Polacy postrzegali swoje miejsce w Europie i jaki wkład wnieśli w ideę jedności europejskiej? Przedmiotem wykładu będą refleksje dotyczące tych kwestii, które stały się kluczowe przy opracowaniu polsko-niemieckiej serii podręcznikowej „Europa – nasza historia”.