Dr hab. Jagoda Hernik Spalińska

Ur. 1964, teatrolog, historyk teatru, krytyk, dramatolog. Profesor w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie, w Pracowni Teatru. Autorka trzech książek („Wileńskie Środy Literackie 1927-1939” IBL, Warszawa 1998, „Życie teatralne w Wilnie podczas II wojny światowej”, IS PAN, Warszawa 2005, „Anty-Ifigenia”, IS PAN Warszawa 2015). W 2000 obroniła doktorat, w 2015 uzyskała habilitację. W latach 2005 – 2010 pracowała w Laboratorium Dramatu. W 2009 współzałożyciel ( z T. Słobodziankiem i R. Pawłowskim) i nauczyciel Szkoły Dramatu LD. Obecnie w Instytucie Sztuki odpowiada za wydział Teatrologiczny Studiów Podyplomowych IS PAN i uczy historii dramatu i teatru powszechnego. Teksty z historii teatru drukowała w „Pamiętniku Teatralnym”, „Notatniku Teatralnym”, litewskiej „Menotyre”, o współczesnym teatrze między innymi w „Dialogu”, „Teatrze”, „Didaskaliach”, litewskim „Teatrasie” (ogółem ok. 200 publikacji). Oprócz podstawowego zainteresowania, jakim jest historia i współczesność teatru zajmuje się krytyką feministyczną i dramatologią.

Temat wykładu: Zeittheater w Polsce wczoraj i dziś.
Wykład dotyczyć będzie zjawiska w teatrze polskim znanego pod mianem Zeittheater, który ukształtował się w Polsce w okresie międzywojennym pod wpływem niemieckiego nurtu powstałego w kręgu Erwina Piscatora. Najbardziej znanym zjawiskiem z tego nurtu w Polsce jest teatr Leona Schillera, jednak nie był on jedyny, ponieważ ten typ teatru – o czym dużo mniej wiadomo – uprawiały także kobiety w teatrze i mniejszości narodowe.

Na przełomie XX i XXI wieku w Polsce po raz kolejny pojawił się podobny nurt, również pochodzący z Niemiec i przetransponowany do teatru polskiego. Jest to teatr krytyczny spod znaku Franka Castorfa, René Pollescha i Thomasa Ostermeiera. Pod wpływem tych twórców ukształtował się w Polsce model teatru, który reprezentują najwybitniejsi reżyserzy i autorzy teatralni jak Jan Klata, Monika Strzępka i Paweł Demirski. W przeciwieństwie jednak do Zeitheater w okresie międzywojennym, który był w Polsce zjawiskiem niszowym, społeczny teatr krytyczny w XXI wieku  wszedł szerokim nurtem do mainstreamu teatralnego.