Izabela Surynt, prof. dr hab. nauk humanistycznych (1967), literaturoznawczyni; profesor w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego; kierownik Zakładu Komunikacji Międzykulturowej; zainteresowania naukowe: komunikowanie międzykulturowe; historia kultury i literatury niemieckiej i polsko-niemiecki transfer kulturowy; badania nad nacjonalizmem i kolonializmem niemieckim (studia postkolonialne); badania nad stereotypami, mitami i symboliką kolektywną, badania nad niemiecką i polską pamięcią zbiorową; autorka monografii: Erzählte Weiblichkeit bei Marie von Ebner-Eschenbach, 1998, Das „ferne”, „unheimliche” Land. Gustav Freytags Polen, 2004; Postęp, kultura i kolonializm. Polska a niemiecki projekt europejskiego Wschodu w dyskursach publicznych XIX wieku, 2006, Przemoc – pamięć – tożsamość w niemieckiej literaturze drugiej połowy XX wieku: Światy ze słów Helgi M. Novak, 2010; współredaktorka serii wydawniczej „Polonistik im Kontext”.
Temat wykładu: Polska i niemiecka kultura komunikacji
Od dawna wiadomo, że sama umiejętność posługiwania się językiem obcym nie zapewnia skutecznego komunikowania. Bez znajomości historii, kultury i jej specyficznych kodów, mentalności danego społeczeństwa, właściwych mu standardów kulturowych czy form grzecznościowych łatwo o nieporozumienia, spory, a nawet konflikty. Wiedzą o tym tłumacze, dziennikarze, politycy, migranci i turyści. Doświadczenie pokazuje też, że bliskość geograficzna, pokrewieństwa kulturowe i historyczne powiązania niekoniecznie idą w parze z wiedzą na temat kraju sąsiada. Potwierdzenia obu tych zjawisk można znaleźć w relacjach polsko-niemieckich: zarówno w codziennej komunikacji i doniesieniach medialnych, jak też w dyskursach ekspertów.
Spotkania międzykulturowe – zarówno bezpośrednie, jak i zapośredniczone przez media masowe czy literaturę – są jednak nie tylko źródłem napięć i nieporozumień, lecz także – jeśli nie przede wszystkim – szansą na zmianę perspektywy, pogłębienie wiedzy i pozyskanie nowych kompetencji. Celem wykładu jest ukazanie potencjalnych miejsc spiętrzeń różnic kulturowych w kontakach polsko-niemieckich, często prowadzących do incydentów krytycznych i nieefektywnej komunikacji, oraz uwrażliwienie na odmienność kultury komunikacji sąsiada.