Prof. dr hab. Joanna M. Sosnowska

zajmuje się polską sztuką XIX i XX wieku, krytyką artys-tyczną i metodologią historii sztuki. Ukończyła historię na Uniwersytecie Warszawskim, pracuje w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Wykładała na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego i Uniwersytecie Gdańskim; w la-tach 2007-2016 kierowała Podyplomowym studium z historii sztuki. Perspektywa społeczna i polityczna w Collegium Civitas. Obecnie kieruje studiami podyplo-mowymi Historia sztuki i współczesna kultura wizualna w Instytucie Sztuki PAN. Wydała: Materiały do dziejów Instytutu Propagandy Sztuki (1930-1939), Warszawa 1992;  Polacy na Biennale Sztuki w Wenecji 1895-1999, Warszawa 1999; Poza kanonem. Sztuka polskich artystek 1880-1939, Warszawa 2003; Ukryte w obrazach, Warszawa 2012 oraz Pionierki. Krytyka artystyczna kobiet 1839-1879. Antologia, Warszawa 2016. Redagowała m. in.: Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. Materiały z sesji, Warszawa 1993; Wystawa paryska 1925 roku. Materiały z sesji naukowej Instytutu Sztuki PAN, 16-17 listopada 2005 roku, Warszawa 2007; Wystawa paryska 1937. Materiały z sesji naukowej Instytutu Sztuki PAN, 22-23 października 2007, Warszawa 2009; Wystawa nowojorska. Materiały z sesji naukowej Instytutu Sztuki PAN, 23-24 listopada 2009, Warszawa 2012.  Jest autorką szeregu artykułów naukowych zamieszczonych w tomach zbiorowych. Publikowała m. in. w „Biuletynie Historii sztuki”, „Twórczości”, „Kresach”, “Kontekstach. Sztuce Ludowej”, “Roczniku Historii Sztuki”, “Sztuce i Dokumentacji”. W 2015 roku otrzymała srebrny medal Zasłużony kulturze Gloria Artis.

Jest członkiem Rady Muzeum przy Muzeum Narodowym w Krakowie, Rady Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, przewod-niczącą Rady programowej Galerii Kordegarda w Narodowym Centrum Kultury, redakcji “Rocznika Historii Sztuki”. Jest redaktorem naukowym serii Dysertacji doktorski Instytutu Sztuki PAN. Wypromowała dziewięciu doktorów.

Wykład: Poza kanonem – sztuka polskich artystek.

Na przełomie XX i XXI stulecia w sztuce polskiej pojawiło się wiele interesujących młodych artystek, które wręcz opanowały życie artystyczne w kraju, stając się też znanymi zagranicą. Przyczyn tej sytuacji trzeba szukać w latach poprzedzających ten okres a także w historii sztuki kobiet w Polsce począwszy od jej zaistnienia w wymiarze akademickim, to jest od lat 80. XIX wieku.

Wykład zarysowuje dzieje sztuki kobiet w Polsce ze wskazaniem cech odrębnych dla tej grupy jak i specyficznych dla całej populacji kobiet artystek. Dynamika ich sztuki ma swój odrębny rytm, nie pokrywający się z kanonicznym obrazem dziejów sztuki współczesnej.

Zostaną przybliżone sylwetki najwybitniejszych malarek i rzeźbiarek, jak Anna Bilińska. Olga Boznańska, Zofia Stryjeńska, Katarzyna Kobro, Alina Szapocznikow, czy wreszcie Katarzyna Kozyra, otwierająca poczet współczesnych aktywnie uczestniczących w życiu artystycznym kobiet. Ich historie są naznaczone wieloma sukcesami, ale też tragediami i skandalami. Wykład będzie bogato ilustrowany, co pozwoli dostrzec różnice wynikające ze zmian stylistycznych, które zaszły w ciągu z górą stu lat, ale też pewne cech wspólne i charakterystyczne dla polskich artystek.